Miłość

Natchnęły mnie „wykłady” ojca Adama Szustaka i film „Last five years”.

O zakochaniu, o miłości, o zauroczeniu, o wielkich planach na przyszłość. To będzie taki mega refleksyjny post.

Bo co ja właściwie mam? Nie chcę pisać tutaj o tym, co teraz się ze mną dzieje, jak moje serce szaleje, jak zabójczo bije i goreje. Jak bardzo mam dziwną sytuację. Nie chcę, żeby cokolwiek co napiszę, stawiało mnie lub drugą osobę w złym świetle.

Nie mam chłopaka, ale mam wielu przyjaciół. Tak, mężczyzn. Niektórych lubię bardzo, innych kocham na swój sposób. A jak to określiłam ostatnio z Misią – kocham zaawansowaną miłością przyjacielską. Psychologia tego nie ogarnie, sorry.

Mam takie chwile, kiedy rzeczywiście mi się chce płakać nad wszystkim co mnie spotyka, spotkało i na co jeszcze muszę długo czekać. Bo tak bardzo chciałabym mieć kogoś „na własność”. To egoistyczne i okrutne, ale taka jestem. Jeszcze do tego materialistka. Ale według mnie najpiękniejsza rzecz, jaką może usłyszeć kobieta, to „zostań matką mych dzieci”. Nie rozchodzi mi się o sam stosunek damsko-męski, ale tworzenie razem życia, planowanie przyszłości. To piękne i niesłychanie wzruszające. Kiedy w filmie padło właśnie takie zdanie, momentalnie oczy napełniły mi się łzami.

Mam takie właśnie momenty słabości. Jestem też jednym, wielkim zaprzeczeniem samej sobie. Bo raz narzekam, że dzieci są okropne, ale z drugiej strony wiem, że oddałabym mojemu dziecku całą moją miłość i serce. Bo chciałabym kogoś szczerze obdarować uczuciem nie bojąc się odtrącenia.

Co sądzę o miłości? Że każdy jej potrzebuje. I trzeba do niej dojrzeć, bo zakochanie a miłość to różnica. Ja też jestem dziwna, ale to chyba dosyć kobieca cecha. Bo jak z kimś już się chcę spotykać, Ti biorę go na poważnie. Nie traktuję jako tymczasowej odskoczni czy tak spróbowania czegoś innego. Tylko traktuję na serio, patrzę w przyszłość i staram się wyobrazić pewne sytuacje razem z tym człowiekiem. Na przykład jak będzie wyglądał powrót z pracy do domu, jak będzie wyglądało budzenie się rano w łóżku obok tej osoby, jak będzie wyglądał niedzielny wieczór na kanapie z dziećmi bawiącymi się na dywanie. Oczywiście, nawet jeśli cały cza o tym myślę, nie mogę powiedzieć tego na głos, bo jest to typowy odstraszacz. Przecież mężczyźni boją się zobowiązania, przywiązania, stałości. Wiem z doświadczenia. Niby miałam jedno, ale idealne.

W ogóle to według mnie, żeby związek był udany i wspaniały, trzeba najpierw się zaprzyjaźnić. Wiem, jest sporo przeciwników tej teorii, a w ogóle w pewnym momencie, na początku, powstanie friendzone. Ale w małżeństwie chodzi o to, żeby mieć przyjaciela, kochanka i partnera w jednym.

I przede wszystkim. Nie wszystko zawsze się udaje, dlatego nie warto załamywać się z powodu straconej drugiej połówki. Mój pierwszy i jedyny tak właściwie związek trwał półtora roku. To już wystarczająco dużo czasu, żeby się przywiązać. Albo żeby stało się to nudną rutyną i znudzeniem. W każdym razie, chłopak mnie rzucił. Popłakałam 3 dni, posmuciłam się tydzień i mi przeszło. Tak po prostu. Bo chodzi o to, żeby być królową, jak to mówił ojciec Szustak. Bo to mężczyzna musi sobie uświadomić, że zrobił błąd, ma żałować, że nas zostawić. A my? Musimy być sobą, nie przejmować się za bardzo stratą, nie dać się odciąć od świata i znajomych. Musimy żyć dalej i pokazać, że jesteśmy silne i damy radę bez niego. Bo zasługujemy na miłość, a niestety - mało jest przypadków, że zakochujemy się pierwszy raz i zostajemy w tym związku do końca życia.

Głowa do góry, złamane serduszka :)